باکس مصاحبه: آلبینا رویز[1]، موسس و مدیر عامل، شرکت سیوداد سالودابل، شهر لیما، کشور پرو[2]

ت.س: آلبینا، شما در بخش ضایعات و زباله ها، به مدت 30 سال مشغول به کار بوده اید، اما تنها 13 سال پیش بود که سازمان خود را تشکیل دادید. چرا این مدت طولانی را صبر کردید؟

ا.ر: زیرا مطمئن نبودم که بتوانم سازمان خودم را مدیریت کنم! به علاوه، به نتیجه رساندن آن، زمان زیادی می برد. ابتدا، ما فقط باید بر انجام کار متمرکز می شدیم. سال ها طول کشید تا در میان جامعه جمع کنندگان زباله و ضایعات، اعتماد ایجاد کنیم، و حتی سالیان بیشتری طول کشید تا مشارکت هایی با کسب و کار های محلی و شهرداری ها ایجاد کنیم.

ت.س: درباره این که تمامی این ها 30 سال پیش، چگونه آغاز شد، بیشتر توضیح دهید.

ا.ر: من در جنگل بزرگ شدم و والدین ام کشاورز بودند. من به آن ها التماس کردم که مرا برای تحصیل به شهر بفرستند، و آن ها پول جمع کردند و یک بلیط یک طرفه برایم خریدند. وقتی که به شهر لیما رسیدم، شوکه شدم. من قبلا درباره زباله نه شنیده و نه دیده بودم. در جنگل، ما از پلاستیک استفاده نمی کنیم، و به زباله های غذاهای مان به عنوان زباله نگاه نمی کنیم. آن ها یک منبع محسوب می شوند و ما درباره آن ها دقت می کنیم. آن ها دارای ارزش بسیاری هستند و ما از آن ها برای حیوانات و نیز به عنوان کود و غیره استفاده می کنیم. در شهر لیما، به معنای واقعی، کوه هایی از زباله وجود داشت! من نمی توانستم باور کنم، و متوجه شدم که زباله در مناطق فقیرنشین بیداد می کند.

ت.س: اولین کاری که انجام دادید چه بود؟

ا.ر: با کارکنان دولت صحبت کردم و پرسیدم که چرا زباله ها را از زاغه ها جمع نمی کنند. آن ها پاسخ دادند که افراد فقیر به خدمات آن ها توجه نمی کنند و زباله ها را دوست دارند. من در جواب گفتم که این، حقیقت ندارد و من یکی از این افراد هستم! و برای صحبت با جمع کنندگان زباله، به محل زباله ها رفتم. آن جا پر بود از پشه، موش، سوسک، و سگ که در حال خوردن زباله بودند. وضعیت وحشتناکی بود. من آن را هدف خود قرار دادم تا کاری کنم که هیچ جمع کننده زباله ای در محل تخلیه زباله ها، مشغول به کار نباشد.

ت.س: پس چگونه از آن موقعیت رسیدید به جایی که اکنون قرار دارید؟

ا.ر: مدت زمان زیادی، طول کشید. جمع کنندگان زباله، از کار کردن در شهر می ترسیدند. آن ها شهرداری و یا هیچ کسی را باور نداشتند. من به آن ها گفتم که «شما کارآفرین هستید». ما باید برای کسب و کار های داخل شهر، با شهرداری صحبت کنیم و خدمات خود را پیشنهاد نماییم. اکنون، هر ساله، ما با شهرداری جلسه می گذاریم. ما با دولت کار کردیم تا به شهرداری ها جهت کار با جمع کنندگان زباله، انگیزه مالی دهد. ما باید از قانون جدید حمایت می کردیم. در حال حاضر، یک برنامه ملی برای تنظیم زباله ها وجود دارد و ما این قانون را نوشتیم! اکنون، آن ها دیگر جمع کنندگان زباله نیستند و آن ها را بازیافت کنندگان می نامیم. این یک مسیر خیلی خیلی طولانی بود.

ت.س: مراحل بعدی چیست؟

ا.ر: گام بعدی، خانواده ها هستند که باید مستقیما برای بازیافت کنندگان، پول پرداخت کنند. محله ها و خانواده ها، به آن ها باور دارند و ما این را در یک محله شروع کرده ایم. برای هر بازیافت کننده، کارت شناسایی اختصاص داده ایم و مردم به آن ها اعتماد دارند.

ت.س: به هنگام کار با دولت، آیا با فسادی برخورد داشتید؟

ا.ر: بلی، شرکت های بزرگ، خدماتی را به شهرداری ها ارائه می دهند و پول زیادی کسب می کنند، اما در پی بازیافت نیستند. اما پس از این که ما این قانون را به تصویب رساندیم، شهرداری مجبور شد که با جمع کنندگان زباله کار کند.  چندین سال طول کشید تا این کار به تصویب رسد و سال های بیشتری نیز طول کشید تا اجرایی شود. اکنون در حال مجاب کردن وزارت اقتصاد هستیم تا برنامه مشوقی برای شهرداری ها و شهروندان جهت جداسازی زباله های شان ارائه دهد.

ت.س: چگونه به فراتر از جایگاه های اولیه تان، پیشروی نمودید؟

ا.ر: ما این کار را تنها با کار با دیگران محقق می سازیم. ما سه جعبه ابزار برای سازمان هایی نظیر سازمان مان ایجاد کردیم تا همانند ما بر روی موارد مختلفی کار کنند. جهت مطالعه درباره زباله ها و زباله دانی ها، با جمع کنندگان زباله، کارخانجات بازیافت، قانون محلی، و قانون ملی کار کنید. ما یک میز گرد ملی درباره مواد قابل بازیافت ایجاد کردیم که در آن شرکت های بزرگ، در کنار شرکت های خرد جمع کنندگان زباله با عنوان «کنفرانس کسب و کار[3]» گرد هم می آیند.

برگرفته از کتاب مقدمه ای برکارآفرینی اجتماعی

نویسنده: ترسا شاهین

رهبر برنامه کارآفرینی اجتماعی دانشکده بهداشت عمومی هاروارد

مترجم: دکتر علی اصغر سعدآبادی

عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی